ZOO… VERDER

Het is echt wennen dat onze grote oogstvriend er niet meer is. Het is zo moeilijk voor te stellen dat we nog maar een week geleden afscheid van hem hebben genomen. Hij maakte de foto’s en schreef de verhaaltjes over de zoo. Maar hij was vooral de verbinder van onze groep door zijn belangstelling voor alles om hem heen en zeker de mensen die hij tegenkwam. Het klopt niet dat we zijn vertrouwde gezicht niet meer zien, maar het is wel de nieuwe realiteit geworden. Toch hebben we ook vandaag weer de oogst binnengehaald op deze prachtige ochtend van zonneschijn en parelende dauw. Zo stonden we vanmorgen extra stil bij de vergankelijkheid van het leven, maar voelden we ons gekoesterd door de warmte van de zon tijdens ons gezamenlijke koffiemoment. De vraag werd gesteld, wat doen we met het zoo verslagje, stopt het nu ook, of blazen we daar weer nieuw leven in. Dat laatste vonden we een mooi eerbetoon want het leven gaat verder, net als het oogsten van de groente voor deze week.